Reisdag 39: 22 mei 2013

Reisdag 39: 22 mei 2013

Vannacht goed geslapen in tegenstelling tot de dagen dat ik aan het fietsen was. Pas tegen 08:00 uur wakker geworden en ook de maedjes hadden goed geslapen. Nog even getut en tegen 08:45 begonnen met inpakken voor de reis. Ik had al verschillende keren naar buiten gekeken maar in het koffertje heeft een meerdaagse kaart voor de regen gezeten. Ook vanmorgen regende het maar in zo’n mate dat je steeds moest denken: “Is de regen- windjack voldoende of zal ik ook nog de cape aandoen”. De beslissing wordt uitgesteld tot na het ontbijt en zelfs dan nog tot het werkelijke moment van vertrek. De fiets en het karretje dat op een tussenverdieping stond naar beneden gehaald en geladen. Dit betekent de tassen onder in de hal van het hotel aan de fiets maken en met het karretje de lift in naar boven om de bak erin te doen. Hoefde ik die tenminste niet te dragen.

Even na 10:00 uur afscheid genomen van Cily en Tessa en weer op pad gegaan. De eerste kilometers door Bilboa realiseer je je pas hoe gemakkelijk het is om iemand in het buitenland “even” te bezoeken. Dat was wel een bijzonder goed gevoel na elkaar 5 weken niet gezien te hebben. Het was net of je elkaar niet gemist had. Dit voelde wel goed aan.

Gisteren had ik in het toeristenbureau een jongen ontmoet die naar Pobena moest. Ik had hem gewaarschuwd dat er hier een schiereiland was dat je moest vermijden omdat je anders terug moest. Ik denk dat ik met mijn gedachten nog aan het bezoek van Cily en Tessa was, want ik nam natuurlijk de weg naar het schiereiland. Gelukkig waarschuwde me iemand na 3km anders was het nog veel erger geweest. De weg naast de rivier Nervion verliep voorspoedig tot in Portugalete. Daar kon je alleen maar de rivier over met een soort hangveer. Hier konden maximaal 4 auto’s op en dan zweefde je van de ene oever naar de andere. Dit was een heel aparte ervaring. Vanaf Portugalete fietste ik de hele tijd parallel aan de autoweg naar Santander. Soms zag ik dan een ALSA-bus en dacht dat Cily en Tessa misschien in deze bus konden zitten. Gelukkig was de regen gestopt om 12:30 en had ik de cape onder de snelbinders kunnen doen. Dit was maar goed want net voor Castro Urdales kreeg ik een klim van 1,2 km met een stijgingspercentage van gemiddeld 10% voor de kiezen . Je word dan nat van het zweet want je moet soms op de trappers staan om boven te komen. Ik mag Sanxacobeo wel zeggen dat het pittig is maar voor mij nog steeds niet onoverkomelijk. Het was een heerlijke uitdaging om eens te kijken hoe ver je kon gaan. Ik kan dan ook zeggen dat je geen kilometers maakt maar het is wel eens leuk om te doen. Hopelijk komen er niet veel meer van deze klimmetjes want dan haal ik het vliegtuig niet.

Omdat ik tot Castro Urdales meer dan 10km was afgeweken van de route twijfelde ik wat te doen. Stoppen of toch nog enkele kilometers fietsen. Ik had gezien dat tussen Carstro Urdales en Laredo nog een klim zat met een hoogte van meer dan 200 meter en deze wilde ik beslist vandaag niet meer doen. Alles afwegend had ik toen besloten door te fietsen tot Islares waar een Albergue was en een uitvluchtmogelijkheid naar een camping. In Islares trof ik twee Duitse dames die aan de Camino bezig waren maar de Albergue niets vonden en daarom maar de bus naar Loreda namen dat 70km verder lag. Zo makkelijk krijg ik de kilometers niet onder mijn wielen door.

Net voor de Albergue trof ik weer twee bekenden uit Irun die zeiden dat de Albergue vol zat, maar dat ze in de keuken nog wel enkele matrassen konden leggen. Nadat ik deze mogelijkheid bekeken had toch maar gekozen om door te fietsen naar de camping. Hier hadden ze een soort container met twee bedden waar je voor € 8,00 de nacht kon doorbrengen. Een plaatsje voor een tent kostte €12,00 dus gekozen voor de container. Ik denk dat het vannacht wel koud word en daarom maar vast de slaapzak uitgehaald.

In het restaurant nog een echtpaar getroffen dat eveneens in het onderwijs had gezeten en die vanaf december beiden gebruik hadden gemaakt van prepensioen. Daarna waren ze met een gezelschap in januari vertrokken met een camper naar Frankrijk, Spanje, Marokko, Portugal en nu in Spanje voor de terugreis naar Nederland. Over een maand hoopten ze na een reis van ruim 5 maanden weer in Nederland te zijn. Wat stellen 7 weken fietsen naar Santiago dan nog voor. Ik denk niet zij een kleinzoon hebben, maar dat heb ik hun vergeten te vragen.

In het restaurant een echte schnitzel gegeten en lig nu op bed het verslag te maken. Omdat ik toch gemiddeld ongeveer 70km moet overbruggen ga ik vandaag maar vroeg slapen zodat ik morgen om 08:00 kan vertrekken. De kilometers voor 10:00 uur tellen natuurlijk ook en morgen wacht voorlopig de laatste zwaardere klim.

Voor de personen die geïnteresseerd zijn in mijn Spaans: ik ben overgegaan naar het Papiamento wat wil zeggen met handen en voeten en gezichtsuitdrukkingen. Ik merk dat het Frans en Engels van de Spanjaarden veel beter is dan het beetje Spaans van mij. Dus de investering in Spaans had een slecht rendement.

Rond deze tijd zullen Cily en Tessa wel geland zijn en Ton zal zeker zorgen dat zij veilig thuiskomen.

Nog 650km en dan is mijn einddoel bereikt.

Tijdens het fietsen denk ik vaker aan Paul Loete en Jeu Hayen, die hun strijd tegen de ziekte ALS niet hebben gewonnen. Ik hoop dat de volgers van mijn reislog, en eventueel de door hen benaderde personen, een bijdrage willen doen voor onderzoek naar de ziekte ALS. Zie voor meer informatie mijn profiel op mijn reislogger.

Groeten en tot morgen.

Bon Camino

Reacties: