Reisdag 42: 25 mei 2013

Reisdag 42: 25 mei 2013

Wat een afschuwelijke nacht. In Colombres in de Albergue hebben ze twee verdiepingen. Ik lag op de begane grond en de verdieping boven ons had een houten vloer. Het begon al tegen twaalf uur toen iemand naar het toilet moest. Het leek wel een olifant toen die over de vloer liep. Dit ging de hele nacht door tot tegen 06:00 uur. De eerste pellegrino’s begonnen zich klaar te maken. Iedereen had onder zijn bed een krat waarin hij zijn spulletjes kon opbergen. Deze krat schoof gewoon over de vloer dus je kunt je voorstellen wat dat voor een herrie was. Wat me wel opviel was, dat er na een week zich groepjes begonnen te vormen die samen liepen. Nou dat zal ook hier het geval zijn geweest want vanaf 07:00 hoorde ik niets meer van boven. Het moet toeval zijn geweest want ook van mijn kamergenoten was er geen vroege starter bij. Ik was nog eens ingedut en werd pas om 08:30 wakker toen zich toch meerdere personen gingen klaarmaken. In het restaurant waar ik gisteravond gegeten had ben ik gaan ontbijten en toen pas tegen 10:00 uur vertrokken voor mijn dagtrip. Ik had gepland tot La Isla te komen, een tocht van ongeveer 80km. Ik had de laatste dagen nogal eens moeite de route te volgen die in het boekje van Joos was beschreven. De GPS-track die mij door Joos was geadviseerd voor fietsers had ik gedownload, maar deze was bedoeld voor fietsers zonder karretje. Ik ben dus vrij vaak van de route afgeweken, om het asfalt op te zoeken, maar wel steeds weer de beschreven route opgezocht. Zo zag ik steeds weer wandelaars waar je op een of andere manier toch een binding mee hebt. In San Sebastian had ik een Duitse wandelaar ontmoet en maar kort met hem gesproken. Hoe het mogelijk is dat ik hem steeds inhaal weet ik niet maar ik vermoed dat hij een kaart bij Salsa heeft. Salsa is hier in deze regio de Veolia van Nederland.

Ik ben vanmorgen vertrokken met 8 graden en rond de middag kwam de zon door en werd het 20 graden. Dat is het weer waar we blij van worden. Onderweg ben ik in de plaatsjes Llanes en Ribadesella iets langer gebleven omdat het gewoon hele leuke plaatsjes zijn. Zeker op een zaterdag zie je dan de mensen door de stad slenteren en de terrasjes zitten vol. De zaterdag is denk ik de trouwdag in Spanje want ik heb tijdens het fietsen meerdere paardenkoetsen met bruidspaartjes gezien.

Sanxacobeo, ik geniet van de prachtige natuur en het fietsen. Misschien leek het in de verslagen er niet op, maar ondanks het weer en de heuveltjes geniet ik van de omgeving. Zoals ik al gezegd heb zijn er veel heuveltjes maar ik pas mijn tempo hierop aan. Een wedstrijd heb ik er tot nog toe niet van gemaakt, en ben nog nooit total loss ergens boven gekomen. Ook tijdens de klimmetjes had ik altijd genoeg tijd om ook van de omgeving te genieten want die is rond deze tijd werkelijk mooi. Met dit tempo zie je veel meer dan met de auto door de streek te rijden.

Wat wel opvalt, is dat er op dit traject meerdere routes worden aangegeven wat soms zeer verwarrend is. Zeker als je van de beschreven route moet afwijken en dan meerdere aanduidingen ziet voor de Camino. Ik ben dan ook meerdere keren afgestapt om te kijken óf ik op de route van Joos zat, óf op een beschreven route van de Camino organisaties van Asturië óf dat ik me bevond op de aangeduide fietsroute over grotere wegen. De Garmin doet dan wel zijn werk om je naar de oorspronkelijke route terug te brengen of om er zo dicht mogelijk blij te blijven. Het scouting gevoel van vroeger komt dan weer terug.

Onderweg tijdens een stop trof ik twee Brazilianen, man en vrouw, die met mij en het karretje op de foto wilden. Ik heb hem mijn mailadres gegeven en hij heeft me beloofd de foto toe te sturen. Het was een pensionado, maar had vroeger gewerkt bij Philips-research in Brazilië.

Net voor ik tegen 17:00 in La Isla aankwam waren er op het strand vliegerwedstrijden aan de gang. Ik ken de spelregels niet maar het was een kleurrijk gezicht. Bij de plaatselijke VVV geïnformeerd naar een slaapplaats. In de Albergue de Pelegrinos zeiden die dat de herberg vol was, maar dat er nog voldoende ruimte was in een andere Albergue vlakbij. Hier kon ik een overnachting met diner en ontbijt hebben voor € 40,-. Ik lig daar met twee Denen op een kamer die net zo goed Engels spreken als ik Spaans. De ene heet Hans en de andere Tom. Ik heb ze maar meteen de bijnamen gegeven de “dikke en de dunne”. Jonge jonge wat een verschil tussen die twee. Met het Papiamento toch wel te weten gekomen dat zij beiden 76 zijn en voor de tweede keer Santiago lopen. Zij lopen elke dag maximaal 20km maar vertrekken wel elke morgen om 06:00 uur. Dus morgenvroeg weer wakker als zij zich klaar maken. Een van hen, de dunne, had vroeger ook in de Himalaya gelopen en liep elk jaar de 4Daagse van Nijmegen. Wat hebben die 4daagse lopers toch met Santiago.

Ik kon kiezen tussen 19:00 en 21:30 om te eten vanavond dus maar gekozen voor het vroege tijdstip. Bij ons aan tafel kwam nog een Italiaans echtpaar zitten dat zeer beperkt Frans sprak. Het Frans van hen was in elk geval beter dan het Engels van de Denen. Wat hebben wij Nederlanders toch met talen. Het was wel een gezellig stel, dat in Como woonde en voor de eerste keer de Camino liep. Zij hadden leuke foto’s van fietsers die toch het wandelpad bleven volgen. Dit was echt onmogelijk als je tot de as in het water staat. Het zullen wel waterfietsers zijn. Hoewel ik de laatste afstanden niet, of slechts beperkte heb overbrugd, staat mijn tellertje toch op 2632km.

Morgen is de planning een korte etappe naar Gijón van goed 50km waar ik dan nog iets meer dan 350km te gaan heb. Op de 7/8 dagen die dan nog resten tot Santiago moet dit niet onoverkomelijk zijn en heb ik voldoende tijd om ook in de kuststeden langer te verblijven.

Na het avondeten ben ik aan het verslag begonnen toen er een groep kinderen binnenkwam, in de leeftijd van ik denk 10 jaar, uit Madrid die ook in de Albergue verbleven met hun ouders en begeleiders. Het bleek een turngroep te zijn die op ”trainingskamp” was in La Isla. Zij hadden mij zien aankomen met mijn fiets en wilden alles weten. Kinderen zijn toch zo ongecompliceerd. Zij traden op als tolk voor de ouders die in werkelijkheid nieuwsgierig waren. Hartstikke leuk.

Zoals in Spanje heel gewoon is staat in elke publieke gelegenheid de TV dag en nacht aan. In deze Albergue zelfs twee. Een met een Spaanse zender, en een met de finale van de Champions League. Of ik de wedstrijd afkijk weet ik nog niet want het is een herrie van jewelste.

Ondertussen komt de persoon, die ons heeft geholpen in de Albergue, een T-shirt en pet brengen als aandenken. Omdat de Denen al naar bed zijn vraagt hij mij deze aan hun te geven.

Toch maar besloten naar bed te gaan want TV kijken in alle rust is er niet bij. Ik weet toch al dat er een Duitse club wint.

Op de kamer bleken Hans en Tom nog wakker en heb ik hun de T-shirts en de twee petten gegeven, maar toen zij vanmorgen vertrokken waren lagen ze er nog. Als rechtgeaarde Nederlander heb ik de T-shirts maar meegenomen want deze zijn beslist schoner dan de kleren die ik nog bij me heb.

Omdat ik de laatste nacht slecht geslapen had ben ik maar om 21:30 in bed gekropen.

Welterusten.

Bon Camino